Biblioteka Publiczna w Broku

Jedna z najważniejszych książek współczesnej prozy szwedzkiej.
Szwecja, lata siedemdziesiąte XX wieku. Kilkuletnia Asa mieszka wraz z ojcem Leifem. Jej życie nie przypomina życia rówieśników: dziewczynka nosi skromne ubrania, nigdzie nie wyjeżdża, może jeść dużo słodyczy, a zamiast chodzić wcześnie spać, prowadzi długie rozmowy z ojcem o potrzebie sprawiedliwości społecznej i walce klas.
Leif jest bowiem dla Asy bohaterem, mistrzem hutnictwa, niezastąpionym pracownikiem największego zakładu w mieście. A przynajmniej tak zapewnia córkę.
Jednak im starsza jest Asa, tym wyraźniej widzi, że jej ojciec to tak naprawdę mierny rzemieślnik z problemem alkoholowym, który nie może się odnaleźć w coraz szybciej rozwijającym się społeczeństwie. Dorastająca dziewczyna postanawia odnowić kontakty z matką, która dawno temu porzuciła męża i dziecko. Czy jednak Asa odnajdzie się w barwnej, nieco szalonej rodzinie matki? Zwłaszcza że z ojcem łączy ją więź, której nie są w stanie przeciąć nawet przeprowadzka i zmiana nazwiska.
Nikt mnie nie ma to znakomity, poruszający do głębi opis relacji między ojcem a córką, a także wstrząsający portret Szwecji, daleki od wyidealizowanego obrazu wspaniałego państwa opiekuńczego.

Oslo, listopad 1989. Matka Arvida dowiaduje się, że ma raka. Tego samego dnia, zamieniwszy z mężem kilka zdawkowych słów, wyjeżdża do Danii. Do nadmorskiego miasta, z którego pochodzi. Nie wie, że jest to ostatni tydzień jej życia. Arvid ma trzydzieści siedem lat. Jest w rozsypce. Nie może pozbierać myśli, z trudem wykonuje najprostsze czynności. Rozpada się jego małżeństwo. Dowiedziawszy się o wyjeździe matki, Arvid rusza za nią. Nazajutrz rano z butelką calvadosu w kieszeni, siada obok niej na wydmie. Prawie z sobą nie rozmawiają. Arvid wspomina. Ponury dom dziadka. Śmierć młodszego brata. Partię komunistyczną. Pracę w fabryce. I jasnowłosą dziewczynę w za krótkim niebieskim płaszczu. Poruszająca historia, dotykająca podstawowych ludzkich doświadczeń.